দিনটো ৰশ্মি বাইদেউৰ মনটো বেয়া লাগি থাকিল । বিদ্যালয় ছুটীৰ পিছত ৰশ্মি বাইদেৱে পোনে পোনে বুধনীহঁতৰ ঘৰলৈ খোজ দিলে । পুৱাৰ ঘটনাটো মনত পৰাত তাই বুধনীহঁতৰ কাষৰ ঘৰটোত সোমাল । কিজানি বা এতিয়াও পলায় ! তাৰ পৰাই তাই বুধনীলৈ চাই পঠিয়ালে । কি মৰ্মান্তিক দৃশ্য ! বুধনীয়ে পিঠিত এটা কেঁচুৱা লৈ বাকী তিনিটা ভাই-ভনীৰ যত্ন লৈ আছে । কোনোবা এটাক ভাত দিছে । আন এটাক পানী । পিঠিত থকা কেচুৱাটিয়ে আকৌ তাইৰ গাৰ ওপৰতে মল- মূত্ৰ ত্যাগ কৰিছে । তাই টাকুৰি ঘূৰাদি ঘূৰি-ঘূৰি কামবোৰ কৰি আছে ।
বাপেক- মাক কামৰ পৰা অহাৰ লগে লগে ৰশ্মি বাইদেৱে সিহঁতৰ ঘৰলৈ গৈ বুধনীয়ে স্কুললৈ নোযোৱাৰ কাৰণ জানিব বিচাৰিলে । " বেটি ছানা ঘৰে কাম কৰতে লাগবেক "--- বুলি কৈ বাপেক ওলাই গ'ল । মাকে ক'লে--- " বুধনী স্কুল গেলে এদেৰকে কে দেখবেক ? হামি ত কাম যাতেই লাগবেক । কি খাৱাব নহ'লে এদেৰকে ? দিনমে ত ওহেই এদেৰ মা । স্কুল যাতেই লাগে যদি "ছুৱা পদৰী " একটা হামাকে আনে দে । " ৰশ্মি বাইদেৱে দেখিলে বুধনীয়ে তেতিয়াও পিঠিত কেঁচুৱাটি লৈ চোতাল সাৰি আছে । বাইদেউ বাক্ ৰুদ্ধ হৈ পৰিল...
📝ৰীতা গোৱালা